Kripto Varlıklar alanındaki "hava" projeleri neden yüksek değerleniyor?

Kripto Varlıklar sektöründe, genellikle sadece görkemli web sitelerine sahip olup büyük miktarlarda fon toplayan projelerle sıkça karşılaşıyoruz. Bu fenomen tesadüf değil, arkasında oyun teorisinin etkili olduğu bir sonucun sonucudur.

Bu, ABD dizisi "Silicon Valley"deki bir sahneyi akla getiriyor: Geliri olmayan bir şirket, kârlı şirketlerden daha yüksek bir değere sahip. Yatırımcıların açıklaması, gerçek bir gelirin "ne kadar" sorusunu gündeme getireceği ve herhangi bir sayının yetersiz görüneceğidir. Buna karşın, geliri olmayan bir şirket, insanların sonsuz olasılıklar hakkında hayal kurmasını teşvik edebilir.

Kripto Varlıklar sektörü bu mantığı zirveye taşıdı: Proje ne kadar soyutsa, toplanan fonlar genellikle o kadar fazla oluyor. Bu bir eksiklik değil, aksine bu alanın en kârlı özelliklerinden biri haline geldi.

Gerçeklik sınırlamaları değerleme

Gerçek bir ürün sahibi projeler, rahatsız edici bir gerçeklikle yüzleşmek zorundadır: gerçeği. Bu, şunlarla yüzleşmek anlamına geliyor:

• Genellikle hayal kırıklığına uğratan gerçek kullanıcı sayısı
• Üzücü teknik sınırlamalar
• Sahteciliği önleyebilen ölçülebilir göstergeler

Buna karşılık, yalnızca beyaz kağıda sahip projelerin potansiyel değeri yalnızca hayal gücüyle sınırlıdır. Bu, ilginç bir olgu yaratmaktadır: Pratik projeler, piyasa tarafından ceza alır.

Tam Bilgi Oyunları

Oyun teorisinin özü şudur: Katılımcılar, bilinen bilgilere ve kendi çıkarlarına dayanarak seçim yapar.

Kripto Varlıklar finansman sürecinde, başlıca katılımcılar şunlardır:

• Proje kurucusu (tüm bilgilere sahip)
• Risk Sermayesi Yatırımcıları (kısmen bilgi sahibi)
• Normal Yatırımcılar (neredeyse hiçbir şey bilmiyor)

Ürün eksikliği olan proje kurucuları için en iyi strateji açıktır:

• Belirsiz ama heyecan verici ifadeleri koruyun
• Potansiyeli vurgulamak, gerçeği değil
• Kaçırma korkusu (FOMO) duygusunu tam anlamıyla üretmek

Açıklamalar ne kadar belirsizse, çürütülmesi o kadar zor olur. Fonksiyonlar ne kadar azsa, ortaya çıkan kusurlar da o kadar az olur.

neden daha iyi sonuçlar talep etmiyor

Oyun teorisinde ünlü "mahkumun ik Dilemması" insanların neden başkalarına zarar vererek kendilerine zarar veren seçimler yaptığını ortaya koymaktadır. Kripto Varlıklar yatırımı da benzer durumlar içermektedir: Eğer herkes yatırım yapmadan önce uygulanabilir ürün görmek isterse, piyasa daha sağlıklı olacaktır.

Ancak, bekleyen herkes erken zengin kazançları kaçırabilir. En erken giren yatırımcılar genellikle en fazla kâr elde eder, proje nihayetinde başarısız olsa bile.

Bu nedenle, her yatırımcının akıllı görünümü (sadece taahhütle erken girmesi), herkes için olumsuz sonuçlara yol açtı (şovun önemini vurgularken, özün önemini küçümsemesi).

Hayaller ve gerçeklerin ticareti

Sadece Medium makalelerine sahip bir proje, her şeyi köklü bir şekilde dönüştüreceğini ve trilyonlarca dolarlık değeri yakalayacağını iddia edebilir. Ancak gerçek kodu olan bir proje şunlarla yüzleşmek zorundadır:

• Gerçek Kullanıcı Sayısı
• Teknolojinin belirli yetenekleri ve sınırlamaları
• Rekabet gerisinde kalmanın nedenleri

Bu, tamamen gerçeklik kısıtlamalarından bağımsız olarak elde edilen değerleme primine "saçmalık primi" denilen bir durumu doğurdu.

İşbirliği ile Yatırım

Proje kalitesini ayırt etmek zor olduğunda, insanlar ortak sinyalleri ararlar:

• Etkileyici kişilerin yorumları
• Borsa Listelenme Durumu
• Token fiyatı artış hızı

Ürünü olmayan projeler, bu sinyalleri üretmeye tüm kaynaklarını yatırabilir, gerçek geliştirme yerine. Pazarlamaya yatırılan fon ne kadar fazla olursa, Kripto Varlıklar alanında başarılı olmak o kadar kolay olur.

Gerçek Vaka: Ürünü Olmayan Yıldız Proje

Kripto Varlıklar alanında on milyonlarca dolarlık beyaz kağıt gömülmüştür, bu vakalar yukarıdaki teoriyi doğrulamaktadır:

• Bir proje: Ana ağını piyasaya sürmeden önce bile, en heyecanlı topluluklardan birini oluşturarak milyar dolarlık bir değerlemeye ulaştı. Bu, şifreleme alanında, ürün ne kadar soyut olursa, insanların hayallerini o kadar fazla üzerine yansıtabileceğini kanıtlıyor.

• Bir blok zinciri projesi: "saniyede 162.000 işlem gerçekleştirdiğini" iddia eden projeye 3,5 milyar dolar fon toplandı, sonuçta çevrimiçi olduğunda saniyede yalnızca 4 işlem gerçekleştirebiliyordu. Teknik iddialar için gereken kanıt ne kadar azsa, elde edilen fon o kadar fazla oluyor.

• Bir biyometrik proje: "Biyometrik verileri token karşılığında sağlama" fikriyle, risk sermayesi yatırımcılarını on milyarlarca dolar yatırmaya çekti.

Bu vakalar ortak bir modele uyar: Taahhüt ne kadar soyut veya teknik olarak karmaşık olursa, toplanan fon o kadar fazla olur ve nihayetinde başarısızlığın maliyeti de o kadar büyük olur.

Bu durumun neden değişmesinin zor olduğu

Mantıksal olarak, yatırımcıların uygulanabilir ürünler görmeyi talep etmeleri gerekir. Ancak oyun teorisi, bu durumun neden değişmesinin zor olduğunu ortaya koyuyor:

• FOMO duygusu gerçekten var: Erken yatırımcılar en fazla kazancı elde ediyor, bu da projenin doğrulanmasından önce yatırım yapma baskısını yaratıyor.
• İddia edilen içeriği doğrulamak zordur: Çoğu yatırımcı, projelerin uygulanabilirliğini değerlendirme konusunda teknik yeterliliğe sahip değildir.
• Fon yöneticilerinin kısa vadeli yönelimi: Ödemeleri o çeyrek dönemdeki getirilerine bağlıdır, uzun vadeli başarıya değil.
• Teşvik mekanizmasında sorun var: Bireyler için faydalı olan davranışlar piyasa için zararlı olabilir.

Bu nedenle, gerçek bir ürün geliştiren projelerden daha fazla fon toplayabilen, ürün olmayan projelerin sıkça karşılaşıldığını görmekteyiz.

Oyun kurallarının kendisinde bir sorun yok, sadece bazı insanlar bu kuralları kullanmada aşırı yetenekli.